Doğa'nın Şiiri, Şiir'in Doğa'sı

• Urla’yı bilir misiniz? Güzel bir İzmir kasabasıdır. Denize dokunan, bereketli topraklarca uzanan ve ayçiçekleriyle hep güneşe bakan...

  Ben ilk orada girdim denize, dalından yeni kopmuş mis gibi meyvaları ilk orada tattım ve ilk defa orada ayağıma dikenler battı, tarlalarda yürürken. Yol kenarlarında kümelenmiş böğürtlenleri de, incecik süzülen yılanları da ilk defa orada gördüm.
  
  Daha küçüktüm ama ilk şiirimi orada yazdım; kuma, çünkü kağıdım kalemim yoktu yanımda.
  
  
  
  Belki de bu yüzden Urlalı Şair Necati Cumalı’yla açasım var yazımı...
  
  Buğdaydan öğrendim şiiri
  Canım kara buğdaydan
  Tadı tat binlerce yıldır
  İyilik cömertlikle alır
  Sofralarda yerini.
  …
  Kır çiçeklerinden öğrendim
  Ürerler dağ bayır kendiliğinden
  Renkleriyle kurumlanmadan
  Ayırmadan çobanı beyi
  Sunarlar güzelliklerini.
  
  İşte böyle diyor Cumalı, Şiir’in Doğa’sını, Doğa’nın Şiiri’ni yazarken… Ve bir başka şiirinde şöyle devam ediyor, gelecekte doğabilecek bir takım kötülükleri sezmiş gibi:
  
  Akan suyu severim ben
  Işıldayan karı severim
  Bir yeşil yaprak
  Bir telli böcek
  Yeşeren tohum
  Güneşte görsem
  Sevinç doldurur içime
  Bir günü
  Güzel bir günü
  Güneşli bir günü
  Hiçbir şeye değişmem
  Onun için savaşı sevmem
  
• 
  Çünkü diyor;
  
  Bilirim yaşamaz güneşte
  Bilirim yaşamaz yanyana aşkla
  Ne haksızlık
  Ne korku
  Ne açlık
  
  Biz yazları giderdik Urla’ya. Kışın soldurduğu tenimiz canlanır, iştahımız açılır, uykumuz derinleşirdi orada. Hep bahçeye kurardık soframızı, yine tıpkı Cumalı gibi…
  
  
  
  Bütün yaz
  Kuyunun başında yedik
  Akşam yemeklerini
  Cevizler iç tuttu
  Bademlerin kabukları kurudu
  Ayvalara sindi günışığı
  
  Taze cevizin el boyadığını, dalındaki bamyanın can yaktığını ve acurun çabucak büyüyüp dalından sarktığını orada öğrendim ben. Doğa’nın bereketine ancak ona şefkatle yaklaşırsak tanık olabileceğimizi de…
  
  Başımı kaldırıp gökyüzüne baktığımda kuşları gördüm birgün, merak ettim, Cevat Çapan yanıtladı beni, yine bir şiirle:
  
  O göçebe kuşları da merak ederdin sen,
  yılın hangi ayında geldiklerini,
  gelirken hangi enlemlerden geçtiklerini,
  yuvalarını nerelerde yaptıklarını...
  Turuncu, altın sarısı, siyah tüylü o kuşlar.
  Onları anlatırdım sana kış geceleri,
  aştıkları lacivert denizleri,
  adlarını uydurduğum kimsesiz adaları.
  
• 
  Sonra büyüdüm, aşkın kıpırtıları kalbimi bir hoş ederken, Aşk’ın Doğa, Doğa’nın Aşk olduğunu anlamaya başladım. Aziz Nesin’in Badem ağaçlarına özendim, yeni şiirler keşfettim:
  Sen ağaçların aptalı
  Ben insanların
  Seni kandırır havalar
  Beni sevdalar
  Bir ılıman hava esmeye görsün
  Düşünmeden gelecek karakış..
  Acarsın çiçeklerini ..
  Bense hayra yorarım gördüğüm düşü...
  Bir güler yüz bir tatlı söz..
  Açarım yüreğimi hemen
  …
  Sonu gelmese de hiç bir aşkın
  Açalım yine de çiçeklerimizi
  Senden yanayım arkadaşım
  Havanı bulunca aç çiçeklerini
  Nasıl açıyorsam yüreğimi
  Belki bu kez kış olmaz
  Bakarsın sevdan düş olmaz
  Nasıl vermişsem kendimi son sevdama
  Vur kendini sen de bu güzel havaya
  
  Yaz bitip de eve döndüğümde geldiğim bağları, bahçeleri özledim de balkonda duran saksı çiçekleriyle sohbete başladım. Can Yücel geldi, muzip:
  
  O bir saksıydı siperde
  Gökten inenleri gördü de
  Anladı gayrı
  Yağmur yemek nerdeee
  El elinden sulanmak nerde
  
  Yaz bitiyordu ve içim üşüyordu.Gözlerim ufukla birleşen körfezde. Denizin kokusu, martının çığlığı. Yine konuştu Can Yücel ve dedi ki:
  
  Martılar ki sokak çocuklarıdır denizin...
  
• 
  Yıllar telaş içinde geçti. Büyük şehrin içinde kaybolmuş küçücük insanlardık. Sonra isyan etti yüreğim, Behçet Necatigil’in bir şiirine tutundum:
  
  Coğrafya kitabında konu:
  Yeryüzünün şimdiki hali.
  Ülkelerin yüz ölçümü,
  Engebeler, dağ, orman, vadi.
  
  Akar su, iklim, yağış
  Bitkiler, nüfus, konuşulan dil
  Halkın geçim kaynakları - -
  Ülkeleri bildirir
  Bir coğrafya kitabı.
  
  Bilgi! Kitaplar ne bilir,
  Ben ölçmedimse bütün ölçümler boşuna.
  Yağmurların sözü nasıl edilir,
  Alnım ıslanmadıysa serin yağışlarında.
  
  Ne denizler deniz, dağlar dağdır
  Ne bahçeler bahçe.
  Yok öyle göller
  Ben olmayınca.
  
  Ben gidemiyorsam
  Kitaplar aldatır.
  En verimli toprak, ben göremiyorsam
  Katı, kıraç, kısır.
  
  Çocuklar, zamane çocukları… Belki de domatesin gerçekte nasıl koktuğunu hiç bilmeyecekler ve dalında ballanan incirleri hiç koparamayacaklar. Üzülüyoruz, onlar için güzel bir dünya istiyoruz da ne yapıyoruz?
  
  Büyükler biraz daha yorulsun
  Onlar da büyüsünler
  Onlar da mesut olsunlar
  Geçti, kaç savaş ezikliği
  Çocukları düşünsünler
  Çocuklar iyi gün görsünler.
  
• 
  Diyor Necatigil ve Nazım ekliyor...
  
  dünyayı çocuklara verelim
  kocaman bir elma gibi verelim sıcacık bir ekmek somunu gibi
  hiç değilse bir günlüğüne doysunlar
  bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı
  çocuklar dünyayı alacak elimizden
  ölümsüz ağaçlar dikecekler
  
  Ama Nasıl? Nasıl’ın şiiri yazılmadı daha, yazılması da kolay değil belki, ama insan gibi, bir telli böcek, bir yeşil yaprak gibi, şiirin de doğaya ihtiyacı var.